Umut aradığımız ülke, tahtını kaybetmek üzere olan ve son günlerini yaşayan Osmanlı İmparatorluğuydu. Surlarında çağların imparatorlarının ayak izleri batan güneşe ağlar, denizinde çağların köpükleri oynar. Etrafıma baktıkça "İstanbul ağlıyor!" diye haykırmak geliyordu içimden. Sanki şehir, biz yurtsuzlardan daha çok ağlıyordu.
Hüzün kokan Boğaz kendisinin istemediği uzak tarihlerin ihtirasından yorgun düşmüş. Bu dalgaların sesi ise bana yanlış yorumlanmış bir şarkı gibi geldi. Bizler ...