Suyun üzerinde taş sektiren bir çocuktur yazar. Aynı heyecanı yaşar, aynı neşeyi kelimelerinde duyar. Yüzündeki
gülücükler, yeni sağılan süt sıcaklığında sarar sarmalar onu. Yazmasa olmaz artık… O çocuğun heyecanını,
neşesini, gülücüğünü gücü yettiği kadar hapseder sözcüklere, sayfalara. Bize düşense çocukla heyecanlanan,
neşelenen yazarın bu duygularına ortak olmak, oradan insana varmak…
Yazar, “Tanrı belki de insanların ortaya çıkardığı kötülüğü ve bin türlü belayı yine ...