“Ben Zeliha; sevdikleriyle vedalaşmak zorunda kalmış, zorlukları sırtında taşımaktan ruhu yorgun
düşmüş, aşka tutunmaya çalışırken ayağı kayıp yuvarlanmış… Kısacası çuvallamış bir fâniyim. Her
şeye güç yetirebileceğimi zannediyordum; hiç yorulmayacağımı, düşsem de belli etmeyeceğimi,
güzelliğimle herkesi kendime hayran bırakacağımı… Heyhat!
Ruhum nicedir eprimiş bir kumaş gibi tüm bedenimi kaplarken, sökülen yerlerimi görememişim. Etraftakilerin ardımdan “Ah yazık” dedikleri ...